CREO NA INDEPENDENCIA, NA MIÑA, NA DE TOD@S
I BELIEVE IN INDEPENDENCE, MINE, EVERYONE'S
Os
cambios case nunca son recibidos con agrado xa que son incómodos e obrigan a
mudar cousas, a romper esquemas establecidos e o ser humano busca por natureza
a comodidade e desgraciadamente o estatismo. A nosa actitude ante todo o que
implica un cambio é “deixa as cousas coma están que así están ben xa se
andará...”. Sempre me rebelei contra esta premisa e contra outras moitas e
apliquei a miña propia de “todo é mellorable”.
Changes are almost never welcomed
because they are uncomfortable and it make us move things, to break established
schemes and human beings seek because of their nature, comfort and unfortunately,
motionlessness. Our attitude faced with anything that could be a change is “let
the things be like they are, they’re fine as they are, everything will work
out...” I always rebelled against these thoughts and others and I applied my
own “everything could be better”.

I believe in independence, mine, and
everyone’s. I have believed in independence since the moment that it was time to
leave my parent’s house and start to live by myself. For a Galician woman the simple
will to be independent wasn’t reason enough and it was very difficult to
explain, it was frowned upon in my environment.
Curiosamente
a única voz a favor foi a do meu pai, que medrou nun marco progresista e que pensaba
que a miña decisión era boa se o obxectivo era vivir soa, parecíalle ben; iso
si, advertiume do tremendamente difícil que a sociedade era para unha muller
que debía ser prudente e coidadosa.


On the other side were my Mum and the rest of her traditionalist family.
What a scandal! Madness! What is she thinking about? A woman cannot live alone!
She won’t be able to manage her salary! She has to change her mind! We won’t
speak to her ever again! And what if she loses her job? What if she can’t pay
the bills? And what if something goes wrong? She will never be able to entry in
this house again! The project fear campaign was tremendous and it was getting
worse as the moment to move grew closer.
Ante
tanto bombardeo en contra da miña independencia víñanseme á mente todas aquelas mulleres que non tiveron mais
opción que someterse e aceptar resignadamente os roles que os poderes militares e eclesiásticos lles
impuxeron. Pensei no caso mais claro diso que tiña diante: miña nai, unha
muller escrava das obrigas "tradicionais" cun fabuloso potencial desbotado
que lle provocaba unha crónica frustración. Ela pertence a esas xeración ferida
de mulleres galegas.

Como
muller e como persoa pensei que era mais importante aceptar os retos e
superarse, non para demostrarlle nada a ninguén, senón por min mesma. Creo
firmemente que somos uns espellos dos outros e que uns de outros aprendemos e
sei con certeza que para miña nai a miña independencia foi un tremendo shock, mais tamén un exemplo, unha
lección que axudou a liberala un pouco.



Cada
paso que damos reafirmando os nosos dereitos é un paso que damos para que as
xeracións vindeiras teñan asegurado o seu benestar fundamentado en principios
de solidariedade, a independencia e capacidade de interacción con respecto
mutuo e igualdade. A alternativa é seguir
sementando o noso futuro con medo, transmitindo os mesmos vellos esquemas que
nos levan a permanecer nun mundo de opresión, de manipulación, de egoísmo, de destrución,
inamovibles nunha malsán dependencia.

Naqueles
anos a miña decisión foi totalmente firme. Medo? Pos claro que tiña! Era un
reto! Mais púidome mais o desexo de aprender, de ser, de coñecer o meu potencial sen o control moitas
veces asfixiante do que deixaba atrás. Asumín a responsabilidade de xestionar a
miña economía totalmente. Cometín erros e fun quen de rectificalos, mellorei as
relacións con aqueles que ameazaban con boicotearme os mesmos que empezaron a
mirarme con respecto; ampliei lazos e amizades, viaxei, chorei e rin. Non me
arrepinto de nada, e menos dos erros cometidos xa que grazas a eles medrei coma
persoa, coma individuo. Hoxe mais que nunca creo na independencia, na miña e na
colectiva. A independencia dignifica.
In those days my decision was completely
certain. Scared? Of course I was scared! It was a challenge! But my wish to
learn was stronger, to be myself, to know what my potential was without the
suffocating control that I was leaving behind. I totally accepted my
responsibility for managing my economy. I made mistakes and I rectified them, I
improved my relationship with those who had threatened me with boycotts, the
same ones who started looking at me with respect. I have broadened ties and
friendships, I have travelled, I have cried and laughed. I do not regret
anything, and least of all my mistakes because for them I have grown up as
person, as an individual. Today, more than ever, I believe in independence,
mine and the collective’s. Independence dignifies.
Todo
empeza dende o mais esencial, dende o inicio, dende nós. Canto antes asumamos a
responsabilidade que nos toca neste momento e valoremos honesta e sinceramente
se aceptamos o reto de empezar a mandar nós e non continuar facendo o que nos
manden, entón ese dia poderemos dicir que temos botado a andar cara a liberdade
seriamente. E ese mesmo empezaremos a respectármonos de verdade. Así de sinxelo, así de complexo.

Ningún comentario:
Publicar un comentario