Cando o equilibrio natural se ve comprometido buscamos solucións de forma
instintiva. Ninguén gosta de sentirse mal, tanto física como emocional ou
mentalmente. Ter saúde significa ter equilibrio e benestar. De feito, ter saúde
é o verdadeiro estado de benestar.
O instinto de supervivencia é innato nos seres vivos, ao igual que a busca
da sanación; ben é certo que hai entornos e hábitos que son mais doados que
outros para atopar ese balance, ao igual
que hai patoloxías mais habituais que outras dependendo de onde vivas ou te
relaciones. Actualmente nos invaden as enfermidades
emocionais e psicosomáticas para delicia e beneficio económico das compañías
farmacéuticas.
No ano 92 escoitaba en voz dun
médico cubano como a grande comunidade china que viviu en Cuba instalara na
illa a sabedoría ancestral da súa medicina;
o mesmo fixo a comunidade árabe e tamén os herdeiros da cultura africana que mantiñan
a súa conexión coa natureza, e os remedios herbais entremezclados con ritos de
relixións animistas. O “yerbero” era a persoa encargada de abastecer as
peticións para cada caso e ninguén dubidaba do seu coñecemento. Estas opción
“alternativas” eran aceptadas, integradas e respetadas polos organismos
oficiais da saúde.
Non hai moito, un amigo arxentino contábame
como na súa terra vivía una señora que diagnosticaba mediante a observación
da cor dos ouriños a trasluz e como era recoñecida
polos médicos que recorrían a ela en casos rebeldes onde o diagnóstico non
estaba claro despois das probas correspondentes.
Hai uns meses, camiñando polas montañas de Escócia, explicábanme das
propiedades do sphagnun (herba da
montaña ou musgo da turbera) que foi utilizado durante a 1ª Grande Guerra
para cauterizar as feridas e parar as hemorraxias.
Pero non temos que irmos moi lonxe para coñecer que é e cómo funciona
a medicina natural. Aquí, na nosa casa,
nesta Galiza tan fermosa e chea de historias de menciñeiras, parteiras e
meigas, de seguro lembraredes que non
hai moitos anos, as nosas nais e avoas parecían ter a receita perfecta para
cada unha das doenzas que ían aparecendo ao longo dos anos de infancia,
adolescencia, madurez e vellez.
Quén non coñece a infusión de manzanilla para as dores de estómago, a tila como sedante para os nervios ou casos de
insomnio, as sopas con avea e levadura de cervexa para a recuperación da perda
de sangue das recen paridas ou os anises para axudar a subir o leite e axudar nos
cólicos. Ao mellor tampouco vos soan
raros algúns remedios como as fregas e os caldos de ortigas para as gripes e os
eccemas, ou as inhalacións de eucalipto
para os catarros ou sinusites, emplastos
de nogueira para as hemorroides ou de pataca crúa en caso da inflamación de próstata,
ou cravo para as infeccións e as dores dentais...
Tratando de facer unha relación de remedios populares (que non de
supersticións) a listaxe parece non ter fin; elas (e eles) parecían
sábelo case todo, e en verdade así mesmiño era;
o coñecemento popular, froito da
ancestral observación e experiencia, se viña transmitindo oralmente dunha xeración a outra en todas as
culturas coñecidas, e chegaba a nós de
xeito natural e fluído, axudándonos a acadar o benestar.
Todo o mundo coñece o ben facer d@s compañedor@s e dos seus marabillosos
emplastos herbais. Ou as propiedades terapéuticas dos lodos (ricos en silicio,
principalmente).
E qué dicir das propiedades dos balnearios: os baños termais, os baños de
asento, os maniluvios e pediluvios; qué palabras mais raras, verdade? De seguro
que pensades que é algo moderno cando lle dicimos “spa”.... moderno.... que llo
digan aos romanos, aos turcos, aos gregos...
Antano o contacto coa natureza era moito mais forte que o que temos agora e
os estímulos artificiais non nos afogaban tanto; as prioridades foron
cambiando, de igual xeito que o noso entorno e o noso xeito de relacionarnos, e
a medida que isto acontecía, acabouse o escoitar aos nosos instintos primitivos
con total atención a as cousas que tiñamos tan a man, perdendo así parte desa sabedoría
popular e por ende as riquezas da observación e o respeto mais fundamental por nós mesmos.
Todos teredes escoitado sobre a existencia das terapias orientais: acupuntura, moxibustión, yoga, tai-chi, meditación, reiki, shiatsu...
Non vos soarán estranas algunhas expresións que amosan un estado de ánimo
ou unha patoloxía. A que coñecedes o “verde de envexa” “roxo de cólera”,? A
observación das cores e o seu efecto terapéutico é unha constante dende hai
milenios. Os exipcios, por exemplo, xa falaban do poder antiséptico que tiña a
cor azul... os chineses outorgan a cada órgano diana ademais dunha cor, un
sabor, unha estación do ano e un humor (ira, medo, preocupación...), e abofé
que estarían moi de acordo có tan benquerido Sampedro cando dicía que a forza
destrutiva mais poderosa é o medo.
Evidentemente a ningún médico se lle ocorrerá dicir que isto non ten
fundamento. Múltiples investigacións científicas avalan a meirande parte destas
terapias ou descubriron e recoñecen os principios activos dos que xorden moitas
das medicinas que se consumen.
Cada pobo, cada cultura ten os seus propios remedios; mais o que realmente temos que preguntarnos é
o porqué nalgúns países eses remedios naturais ou alternativos (fitoterapia, cromoterapia, acupuntura,
reiki, sales de Shüesller, homeopatía, flores de Bach...) están recoñecidos
e admitidos no sistema sanitario e o propio doente pode elixir a qué tipo de terapia quere e ter acceso, e
porqué noutros países nin sequera se nos recoñece o dereito a existir.
No caso de Galiza, ao contrario do que pasa en Catalunya, non existe nin tan
sequera unha norma que dea cobertura ás medicinas naturais, que regule os
estudos destas terapias evitando deste xeito as tan temidas presenzas de
intrusos e estafadores. Me consta que moitos terapeutas da chamada “medicina
holística” gastamos moito interés, tempo, cartos e recursos en formarnos sen
ánimo de ser intrusos de nada, senón coa esperanza de sermos recoñecidos ou ao
menos respetados de igual maneira que nós respetamos aos profesionais
alopáticos e cumplir a nosa función na sociedade.
Eu persoalmente coñecín o reiki hai xa 15 anos e podo dar fe de que é unha
terapia complementaria estupenda, que non ten contraindicacións, e que como complemento á outras terapias ben alopáticas,
ben holíticas, ten uns resultados fabulosos.
No resto do estado español, o reiki, terapia recoñecida pola OMS
(Organización Mundial da Saúde), é xa aplicada dende hai moitos anos en centros
sanitarios e hospitalarios públicos e moitos profesionais da saúde a reclaman e
a recoñecen os seus efectos positivos. Comezouse aplicando en casos de
oncoloxía e doentes transplantados e dos resultados poden dar fe tanto os
profesionais que o viviron coma os receptores de tal terapia.
En Catalunya, en Euskal Herria, en Madrid, en Andalucía, existen grupos de
voluntariado que ofrecen sesións de reiki en centros de saúde. Moi poucos de
vos sabedes que as Federacións esixen ter asumidos códigos deontolóxicos que
recollen as normas de non intrusión e respeto á clase médica entre outras cousas.
Unha regulación sería de moita axuda tamén para non se tomar tan a lixeira a medicina natural á que
moitos acoden coa errónea premisa de que non fai dano. Os que coñecemos e estudamos durante non poucos anos
as propiedades das plantas ou terapias alternativas, temos que saber cales son as doses, en qué
casos se deben pautar e as contraindicacións ou a toxicidade das mesmas, e
temos igual problema que moitos profesionais convencionais que se desesperan
ante os efectos tanto da mala praxe coma ante a endémica tendencia á automedicación. Imprescindible pois
lembrar que dereitos e deberes, responsabilidade e ética deben ser asumidos
totalmente.
A medicina natural, as medicinas alternativas son tan serias como a
medicina tradicional occidental, e merecen a consideración, integración e
cobertura legal. Os que optamos por estas opcións temos conciencia suficiente
como para exercer seriamente. Se conseguiramos este recoñecemento de xeito
oficial os cidadáns estarían moito mais protexidos dos chamados neglixentes,
intrusos ou estafadores, e estou segura que poderiamos mellorar moito a
atención e cobertura sanitaria.
Un último apuntamento: ben sexa a nosa
elección a vía da medicina tradicional ou a da holística, debemos lembrar que
estes son vehículos para restaurar o
equilibrio biolóxico, debemos ter presente a necesidade de sermos
responsables das nosas accións, observarnos a nós mesmos e rectificar aquelas actitudes e hábitos que nos desbaratan tal benestar
é unha obriga a asumir por cada un de nós. A medicina preventiva empeza por
coñecernos, observarnos e rectificar o que nos é prexudicial, non o esquezades,
os médicos ou os terapeutas non facemos milagres, aínda que ás veces o pareza.
Ningún comentario:
Publicar un comentario